De nieuwe CD van Bjørn Berge kan je maar bezwaarlijk een blues album noemen. Het is niet makkelijk om zijn nieuwe plaat te duiden. Met enige moeite vind je er een nummer op dat je nog enigszins als blues kan bestempelen. Bjørn kon dus geen betere titel bedenken dan diegene die hij aan zijn werk gaf : “FRETWORK”. Want dat is de enige denkbare gemene deler voor de muziek op dit album, fretwork ! Heerlijk fretwork. Ik hou van dit album, vanaf zijn eerste beluistering. Dit is klasse. Dit is het product van iemand die geeft om muziek, die zichzelf niet in het keurslijf van één stijl gepakt wil zien. Berge is gegroeid, enorm gegroeid en dan heb ik het niet over zijn spiermassa. Daar loopt hij al enige tijd niet meer mee te koop. Zijn macho jaren zijn verleden. Geen ijdel geshow meer van tribal tattoos op rollende meertouwen van spieren. Bjørn draagt tegenwoordig een hoornen bril en een pak, geen keurig maatpak, maar toch een pak. Net als Superman in zijn menselijke gedaante Clark Kent. Alsof hij de aandacht van de luisteraar helemaal op zijn muziek wil trekken. En daar slaagt hij in op briljante wijze. Dit is een meditatieve plaat geworden. Een stuk world music zonder de kleinburgerlijke bijsmaak die het genre maar al te dikwijls in zich draagt.

De meeste nummers van dit album zijn originele composities, getekend Bjørn Berge. Niet zomaar enkele probeersels, de songs zijn stuk voor stuk verkenningen van de akoestische gitaar, studies van het fretboard, en dat zonder op te houden song te zijn, zoals wel eens gebeurt als iemand van het al te herkenbare wil afstand nemen. Ofschoon sommige songs naar het etherische en contemplatieve neigen, blijft Bjørn te allen tijde met beide voeten op de grond. Dat maakt dat het ganse album uitzonderlijk genietbaar en rustgevend overkomt. Gelouterd in zijn eigen ingehouden, verborgen kracht, net als … Clark Kent…

Met de opener van het album, het up tempo “Crazy Times” zet Bjørn vanaf de eerste tonen de juiste atmosfeer. Het nummer wordt gedragen op een wind die ons uit de Maghreb komt toegewaaid. “These Streets” is een wandeling langs de straten van de goede smaak, met de viool van Øyvind Staveland die via een bekend in de oren klinkend wijsje, de song een rustgevend karakter meegeven, zonder je achter te laten in pre-lethargische sluimeringen. De titelsong “Fretwork” is een prachtige supersonische flamenco, voortgestuwd door een onrustige bas, op de laagste snaren van de twaalfsnarige gitaar gespeeld. Met een Pink Floydd constructie van de song, in de sferen van Ummagumma. “Drifting Blues” van Charles Brown krijgt van Berge een eigenzinnige, maar mooie, bewerking met een bijzonder goed op zijn plaats zittende bottleneck intermezzo. Fingersnappin’ into the next song. “Zebra” is een vrolijke song, en Bjørn blijft zeer trouw aan John Butler’s origineel. De zebra met zijn wit-zwarte strepen staat symbool voor de tekst van de song handelend over allerhande tegenstellingen met yin/yang inslag. “Skijumper” is Berge’s klassieke instrumentale bijdrage, invloeden van Manolo Sanlúcar ? Een introspectief nummer om stil van te worden. Het tweede bluesnummer van de CD is “Hard Time Killing Floor” dat echter danig door Bjørn is onder handen genomen. Zou Howlin’ Wolf het herkennen ? Met een stuwende slide/picking gitaar met alternerende, rollende baslijnen. “Endless” heeft wat van een John Martyn (zaliger sinds dit jaar), ook vocaal. Britse seventies folk als het ware. Dan vervolgt hij met een anachronistische “Mountain Boogie”, een modernistisch barokke evocatie van een dansbare tune. Met het mooie “Travelling Song” roept Bjørn herinneringen bij me op aan Derroll Adams, de rasechte wereldburger/ banjopicker. Hij zingt hier met diezelfde intonatie in zijn warme, rustgevende stem. “You’re So Fine” is weer zo’n sterke contemplatieve song, waar Bjørn tegenwoordig enig patent lijkt op te nemen. Maar het gaat hem bijzonder goed af, zoals ook blijkt uit de afsluiter “Paris”, een instrumentaal nummer, deels fingerpicking, deels slide gitaar? Een mooie afsluiter waar je eventueel mee kan eindigen, maar die je net zo goed naar de play toets doen reiken om de CD opnieuw te beluisteren.

Ik ga er niet teveel poespas aan breien. Dit is gewoon een goede schijf die ik iedereen ten stelligste wil aanraden. Hij kan gespeeld worden in alle omstandigheden, en dat is geen haar overdreven.

Contributing musicians :

1. Bjørn Berge : vocals, 12 string guitar, 6 string guitar, electric guitar, footstomp, percussion.
2. Øyvind Staveland : viola on “Crazy Times”, violin on “These Streets”, “Skijumper”, “Endless”.
3. Vidar Johnsen : backing vocals on “Zebra”.
4. Kjetil Ulland : percussion on “Crazy Times”, “Zebra”

Zeer binnenkort is Bjørn Berge op tournée in onze contrijen. Ziehier enkele data:
-26/10 in AB Club te Brussel
-27/10 in Spirit of 66 te Verviers
-29/10 in CC De Steiger te Menen
-30/10 in Paradiso te Amsterdam
-31/10 op Kei Festival te Lichtenvoorde
-01/11 in Arenbergschouwburg te Antwerpen

witteMVS